Rozdział VI: Czkawka

Trole zatrzymały się na skraju lasu i wpatrywały swoimi czarnymi oczkami w wikingów przy murze. Nikt się nie poruszył, bo nikt nie rozumiał co się dzieje. Czkawka nie miał nawet tyle świadomości, by powiedzieć "a nie mówiłem?". Stworzenia nie poczyniły najmniejszego gestu w stronę ludzi, a przecież to one podeszły uzbrojone pod granice ich terenu. Było ich całkiem sporo, ale okazały się znacznie mniejsze niż większość je sobie wyobrażała. Przeciętnemu wikingowi ledwie sięgały do pasa. Wreszcie jeden z nich wystąpił do przodu i na krótkich nogach przydreptał do Czkawki.

- Czego chcecie? - spytał brunet z powagą, jakiej większość z zebranych jeszcze u niego nie widziała.

Stworek wybełkotał coś niezrozumiale, a potem zaczął sylabować.

- Be - dzie - wo - na. Je - śli - wy - nie - cieć - to - mu - sieć - speł - niać - wa - run - ka - wydusił wreszcie z siebie.

- Zatem jakie są wasze warunki. Czego chcecie? - dopytywał Czkawka, nie rozumiejąc powodu nagłego zbrojnego wystąpienia troli. 

- Wy - za - brać - wszy - skie - smo - ki - my - cieć... my - cieć... - przy ostatniej części zdania trol zaczął zamaszyście gestykulować. 

- Co on mówi? - z głosu Czkawki zniknął dyplomatyczny ton, jakby chłopak uznał, że jest to poniżej jego godności.

Odpowiedziała mu cisza, która wkrótce zaczęła dźwięczeć w uszach wszystkich zebranych. Żaden z ludzi przy wyrwie w murze nie miał pojęcia, o co chodzi małemu dyplomacie. Wreszcie Szpadka podeszła do Czkawki i nachyliła się do jego ucha.
- Powinniśmy coś zrobić - stwierdziła.
Młody wódz posłał jej tylko mordercze spojrzenie, a dziewczyna się zamknęła. Chwilę potem wśród wikingów zapanowało nie małe zamieszanie. Wszyscy naraz i każdy z osobna próbowali odgadnąć, co trol próbuje im przekazać.
- Czkawka - zaczęła wreszcie Astrid - On pokazuje na Szczerbatka... - stwierdziła z krzywą miną.
Chłopak przeczesał włosy ręką i westchnął ciężko, przywołując smoka do siebie. Ten warkną w stronę troli i przycupnął przy swoim przyjacielu.
- Wszystko po kolei. Skoro tu nic nie wiadomo, to polecę szukać Glizdy. Zniknęła dawno temu, a skoro trole są tutaj...
Złotowłosa skinęła głową, na znak że rozumie, choć w środku wrzała ze złości. Wiedziała jednak, że jak powie to na głos, to Czkawka wszystkiemu zaprzeczy, a potem i tak zrobi po swojemu.
- Przejmujesz chwilowo dowództwo. Spróbuj coś wyciągnąć od tych...
- Troli.
Chłopak szybko wskoczył na grzbiet Szczerbatka i nastawił odpowiednio jego sztuczną lotkę.

- Co robisz? - spytała jego matka.
Czkawka nie odpowiedział, zostawiając wyjaśnienia na głowie Astrid. Tak jak i całą resztę. 

- Przyznam, że do tej pory wątpiłam w słuszność budowania tego muru - wtrąciła się Szpadka, wpychając swoją głowę pomiędzy Valkę, a Astrid. 

- Zaraz wracam - zapewnił Czkawka i wzbił się w powietrze z taką gwałtownością, że hełmy pospadały z głów tych, którzy je mieli. 

Szczerbatek nie szczędził sił wyczuwając napięcie swego przyjaciela. Chłopak nie był pewien, czy smok wie, co się dzieje, ale pewien był, że nie zawiedzie. Szybowali nad czubkami drzew, próbując cokolwiek wypatrzyć w dole. Ich oczom ukazywały się niestety tylko zgrabiałe, niskie postacie troli. Brunet zaczął się niepokoić i nawet nie potrafił na pewno stwierdzić dlaczego. Nie wszyscy mieszkańcy Berk byli mu tak bliscy, a Glizdę znał dopiero kilka dni. Czkawka nie był nawet pewien, czy o Astrid by się tak martwił, gdyby wylądowała wśród troli. Fakt, była jego narzeczoną i osobą bliską jego sercu jak mało kto, ale... Właśnie. Ale... Czy tak powinno być? Czasem, mimo że to on miał wątpliwości, zdawało się, że okazuje jej więcej serca, niż ona jemu. Zresztą, gdy dobrze o tym pomyśleć, to złotowłosa zaczęła się nim interesować, dopiero gdy udowodnił, że nie jest ostatnią ofermą. Wcześniej był jej zupełnie obojętny. 

Zaraz jednak musiał przerwać potok swych myśli, bo w dole zamajaczyła mu ludzka sylwetka. Niewyraźnie i tylko przez ułamek sekundy, ale jednak coś widział.

- Mordko, zejdź niżej... - szepnął i już po chwili lecieli praktycznie tuż nad ziemią. 

Wtedy ją zobaczył. Przykucała z zakrwawionym, osmalonym mieczem za krzakiem paproci. Okryta liśćmi i uwalona błotem, ale mimo wszystko urocza. Jego sercem targnęła potężna wątpliwość. Nie powinien teraz tak myśleć o jakiejkolwiek innej dziewczynie niż Astrid. 

- Glizda - syknął.

Brunetka odwróciła się w jego stronę i na jej usta wkradł się uroczy uśmiech. Czkawka poczuł dziwne ciepło rozchodzące się po całym jego ciele. Szczerbatek zwolnił, a on wyciągnął rękę, którą jego rówieśniczka chwyciła nadzwyczaj mocno. Zgrabnie podciągnęła się na grzbiet smoka i jak podczas każdego lotu objęła chłopaka w pasie. Tym razem młodego wikinga przeszedł przyjemny dreszcz. 

- Dalej Mordko. Wracamy. 

Smok ryknął i machnął potężnie skrzydłami. Glizda zachłysnęła się powietrzem zaskoczona i wpiła palce w ubranie Czkawki. Głowę przystawiła do jego karku i przytuliła doń bardzo mocno, wdychając woń jego włosów. Wiedziała, że Astrid będzie wściekła, jeśli się dowie i to jeszcze bardziej ją nakręcało. Od pierwszej chwili nienawidziła złotowłosej, a to dlatego, że ta zbeształa Czkawkę i tak niewdzięcznie zareagowała na jego pocałunek. Brunetka na tę myśl miała ochotę głośno prychnąć, ona byłaby wdzięczna za pocałunek kogokolwiek. Jakoś nigdy nikt jej nie chciał, więc nie będzie wybrzydzać. Ale też nie będzie lgnąć do każdego chłopaka. Nigdy nie zamierzała się podlizywać i w tym temacie nic się nie zmieniło. 

- Czyli trole rzeczywiście istnieją - powiedziała prosto do ucha chłopaka.

- Na to wygląda - odrzekł - Tylko ciekawy jestem czego od nas chcą.

Brunetka tylko wzruszyła ramionami i jęknęła, gdy Szczerbatek zanurkował w dół i gwałtownie wylądował. Praktycznie spadła z siodła i jedną nogą już stała na ziemi. Drugą też ściągnęła i zaśmiała się cicho. Czkawka pokręcił na to głową i spojrzał na jej zakrwawiony miecz.

- Zaatakowałaś ich? - spytał z wyrzutem.

- Miałam taki zamiar, ale wyszło tak, że tylko się broniłam - odparła zadziornie i poprawiła kosmyk, który opadł jej na czoło. 

Obydwoje ruszyli do wyrwy, w której zgromadzili się wszyscy pracujący przy umacnianiu muru. Wódz przepchał się do przodu, a Glizda korzystając ze sposobności podążała za nim. Koniec końców wylądowała tuż obok Astrid, ale i tak po chwili Szczerbatek zburzył cały szyk z warczeniem przedzierając się do swojego przyjaciela. Trole już ustawiły się w szeregu i gmerając w niezrozumiałym języku ustalały coś między sobą.
- Doszliście do czegoś? - spytał Czkawka, spoglądając z nadzieją na Astrid.
Ta tylko pokręciła przecząco głową i wskazała na bliźniaków, którzy niedaleko głowili się nad zaistniałą zagadką.
- Ty! A może oni chcą naszych zębów?! - wykrzyknął Mieczyk.
- Zębów? Durny jesteś. Jeśli już to włosów. Widziałeś ich? Kompletne nagusy. Włosy by im się przydały. Zęby mają swoje.
- E... Masz racje siostra.
- No ba! - żachnęła się Szpadka.
- Pokazywali na smoka. Jak to się ma do zębów i włosów? - spytał Czkawka, przecierając oczy.
- Ale że co? - odbąknął niepewnie Mieczyk, za co oberwał po głowie od swojej siostry.

Glizda rozejrzała się po zebranych, a raczej po ich zmarszczonych czołach i wybuchła śmiechem. Szczerym i niepohamowanym. Wszystkie oczy zwróciły się na nią. 

- On mówi, że chcą zjeść Szczerbatka. I inne smoki - wytłumaczyła z zadziornym uśmiechem.

Trol szybko podchwycił jej słowa i zaczął kiwać energicznie głową, na co Szczerbatek odpowiedział głośnym warknięciem.

- Jeść! Jeść! - zaczęły krzyczeć wszystkie trole.

- Obawiam się, że to oznacza wojnę - odparł twardo Czkawka, rzucając mściwe spojrzenie trolowi. 

- WO - NA! - wykrzyknął trol i podreptał do swoich pobratymców.

Chwilę potem tłum oburzonych stworzeń zniknął w cieniu drzew. Młody wódz stał zdumiony nadal na swoim miejscu, nie bardzo wiedząc, co właściwie zrobił i co się stało. Niepewnie rozejrzał się dookoła i posłał pytające spojrzenie Gliździe. 

- Powinieneś zlecić czym prędzej załatanie tej wyrwy. Szykuje się tu wojna - stwierdziła i rzuciła mu skarpetę, którą wcześniej znalazła w lesie. 

Glizda zakończyła swój występ posłaniem Czkawce oczka i uśmiechu czerwonej ze złości Astrid. Czuła zazdrość wibrującą w powietrzu. I niezlokalizowane pożądanie. 

- Niezła ta Glizda - Sączysmark szturchnął łokciem Czkawkę w żebra.
Nad Berk zaczęły zapadać ciemności, a wszystkim mieszkańcom wyspy miniony dzień wydał się wyjątkowo krótki.
- Niezła to będzie jak jej twarz zapozna się z moją pięścią - wysyczała pod nosem Astrid.
- Coś mówiłaś? - rzucił do niej zdezorientowany Czkawka.
- Nic. Absolutnie - zapewniła.

*

Tej nocy nie zasnął. Siedział pod oknem i w świetle księżyca przeglądał mapy Berk. Szczerbatek leżał w jego nogach i już dawno smacznie spał. Tylko do czasu do czasu smok podnosił głowę w letargu, szukając odpowiedniejszej pozycji do snu. Czkawka ziewnął przeciągle i spojrzał za okno, na gwiazdy, które rozsiały się po niebie. Co jakiś czas ukazywał mu się też przelatujący smok, który wraz ze swym jeźdźcem akurat pełnił patrol. Chłopak złożył mapę i otworzył szkicownik. Dawno już nie miał okazji zapełnić go nowymi rysunkami. Przejrzał swoje szkice i zrobiło mu się ciepło na sercu, gdy jego oczom ukazały się najróżniejsze pozycje Szczerbatka w najróżniejszych momentach. 

Nagle drzwi pokoju Glizdy uchyliły się delikatnie, a dziewczyna wyjrzała zza nich. Czkawka widział wszystko, bo do jego izdebki nie było jako takich drzwi. Brunetka była ubrana jedynie w za dużą białą koszulkę i miała potargane włosy. Nie zauważywszy go zeszła po schodach na dół, na bosaka. Chłopak po cichu wymsknął się z objęć smoka i ruszył za dziewczyną. Wyglądała jak zjawa okalana białą mgłą. Stąpała z niezwykłą delikatnością jak na kogoś o sercu nieczułym i skłonnościach morderczych. W tamtej chwili nie pamiętał, że to ta dziewczyna zabiła niedawno Nocną Furię. Nie pamiętał, że kocha Astrid. Nie pamiętał o niczym. Liczyło się tylko to, że może patrzeć i pozostać niezauważonym.
I wtedy to zobaczył. Glizda sięgała drżącą ręką po małe naczynie, które napełnione było wodą. Zachlipała i pociągnęła zeń łyka. Jej policzki były mokre od łez. Brunetka osunęła się na kolana i wypuściwszy naczynie z rąk, schowała twarz w dłoniach. Cała drżała od łez wylewanych na podłogę. Wyglądała tak niewinnie i tak bezbronnie... Czkawka nie zastanawiał się długo, podszedł i dotknął jej ramienia. Wszystkie mięśnie w ciele Glizdy się napięły, a sama dziewczyna powstrzymała łzy.
- Nie musisz przestawać. Czasem warto płakać przy kimś... - wyszeptał, a ona odwróciła na niego swój wzrok.
- Jestem złym człowiekiem, Czkawka... Dlaczego mnie stamtąd zabrałeś? - spytała, a łzy płynęły z jej oczu, mimo wszelkich starań dziewczyny.
- Bo nie jesteś złym człowiekiem - wyjaśnił i przykucnął obok niej.
Chwilę potem siedzieli razem oparci o jeden z mebli i nucili smętną piosenkę. Glizda pozwoliła sobie na płacz, a Czkawka zasypiając uronił jedną łzę, ale zasnął uśmiechnięty. Nie dostał od dziewczyny żadnych waśnień. Wiedział, że dowie się wszystkiego w swoim czasie.
- Nawet dobrych ludzi ścigają demony... - zdążył tylko powiedzieć i odpłynął w objęcia snu. 

---------------------------------------------------------------------

Co myślicie o tym rozdziale?

Szykuje się wojna z trolami! 

Trzymajcie się mocno. 

Kto nie spadnie ze swojego smoka do końca tej opowieści, ten ma moje uwielbienie.
Tak bardzo melancholijna końcówka...
Glizda jednak nie z kamienia...
Spokojnie. Astrid nigdzie nie zniknęła, a Czkawka jeszcze się nie określił w swoich uczuciach.

Pozdrawiam Was i dziękuje z całego serca za wszystkie komentarze ;)
Ten rozdział dedykuje tym, co trzymają kciuki za Glizdę.
Wielbiciele Asdtrid nie martwcie się!  Dla Was też będzie jeden z rozdziałów.
Raz jeszcze wszystkim Wam dziękuje! Z dnia na dzień mam więcej chęci do pisania tego opowiadania dzięki Waszym komentarzom kochani!
To zaszczyt, mieć takich czytelników.