Rozdział V: Troli mur

Tym razem lot nie był spokojny, ani powolny. Szczerbatek wykazał się szybkością i niesłychaną zręcznością zwinnie krążąc pomiędzy drzewami i doganiając Wichurę i Sztukamięs. To wszystko przyprawiało Glizdę o zawroty głowy, co skutkowało ściskaniem żeber Czkawki i odbieraniem mu tchu. Tym bardziej, że miało miejsce po obiedzie. Z rana oczywiście musiała po raz kolejny udać się na Arenę, dlatego też ramiona miała zapełnione siniakami.

- Zaraz będzie po wszystkim - wydyszał chłopak i spróbował odkleić od siebie silne ręce brunetki. 

- Mam nadzieję - odparła tylko ta zimnym tonem.
Nie miała wiele czasu i ochoty na podziwianie widoków, ale nie potrafiła już tak po prostu zamknąć oczu. Prawda, zdarzało jej się zacisnąć powieki przy ostrzejszych zakrętach, czy nurkowaniu w dół, ale zaraz otwierała szeroko oczy i szukała spojrzeniem horyzontu. Za którymś razem, gdy Szczerbatek wzbił się ponad korony drzew, zobaczyła mały czerwony punkt na fali. Był tak odległy, że dziewczyna nie miała pewności, czy na pewno go widzi. Zbagatelizowała też całe to spostrzeżenie, gdy czerwony punkt zniknął na horyzoncie i zdał się jej tylko niewyraźnym wspomnieniem. W tej chwili smok zwinął skrzydła pod siebie i raptownie skierował się ku ziemi, by ledwie parę sekund później rozłożyć je na całą szerokość i wydąć z powodu oporu powietrza. Chwilę później stali już na ziemi tuż obok Astrid i Śledzika. Glizda obiema rękoma chwyciła się za głowę i potrząsnęła nią, by wyzbyć się iluzji kołowania. Niewiele to pomogło i dziewczyna by się przewróciła, gdyby Szczerbatek nie podbiegł z wystawionym jęzorem w odpowiedniej chwili. Tymczasem Czkawka zbliżył się do grubego blondasa, który leciał na swojej smoczycy przed nimi i zamienił z nim parę słów.

- Glizda, pozwól tu na chwilę! - zawołał brunet i machnął ręką.

Astrid prychnęła tylko rozbawiona i posłała dwudziestolatce dziwny uśmiech. Glizda nazwać go mogła tylko sztucznym. Posłusznie zbliżyła się do chłopaków i skinęła delikatnie głową w stronę Śledzika. 

- Zgodzisz się na następnym treningu wsiąść na smoka? - spytał spokojnie Czkawka.
- Za żadne skarby - żachnęła się dziewczyna i założyła ręce na piersi.
- Mówiłem - wybełkotał Śledzik - Jest uparta.
Czkawka pokręcił głową z rezygnacją, ale jego oczy zdradzały, że to wszystko go bawi. Glizda tylko uśmiechnęła się znacząco i udała się w ślady chłopaka, który zmierzał pod mur, a przy którym dreptała Astrid. Krótką chwilę później stali już przy Valce nadzorującej prace przy umocnieniach. 

- Żadnych troli synku - zaanonsowała z przekornym uśmiechem. 

- Zobaczysz, że jeszcze się zjawią - pomachał jej palcem przed nosem rozbawiony Czkawka - Gdzie jest Sączysmark? Miał mnie szukać jak już skończy z tą wyrwą, a nie wierzę, że jeszcze się z tym nie uporali. 

- Myślę, że mu w głowie więcej Szpadki niż wyrwy - podpowiedziała  Astrid i podparła się rękoma pod boki.

Chłopak tylko wzruszył ramionami i zostawiając przyjaciół przy matce ruszył w górę muru, który w tej części był już ukończony. Glizda wymknęła się niepozornie z towarzystwa złotowłosej i Śledzika, by ruszyć za młodym wodzem. Dorwała go dopiero na szczycie zabudowania.

- Gdzie uciekasz? - zaczepiła go i wzrok skierowała tam, gdzie i on spoglądał.

- Sprawdzam, czy coś nie zmierza w naszą stronę - odparł beznamiętnie. 

- Ja mogę lepiej to sprawdzić. Pójdę na zwiady. Znam się na tym - zaproponowała brunetka - To lepsze niż wpraszanie się do towarzystwa - powiedziała i nim Czkawka zdążył zaoponować, była już po przeciwnej stronie.

Chłopak zaśmiał się cicho sam do siebie i odprowadził Glizdę wzrokiem wśród drzewa. Ku jego zmartwieniu jedno z tych przewaliło się na horyzoncie. Tymczasem do niego przydreptała Astrid, a on uświadomił sobie, że w wiosce nigdy nie zazna chwili samotności.

- Coś się stało Czkawka? - spytała zatroskana - Jesteś jakiś nieobecny - powiedziawszy to, przytuliła się do niego i zaczęła głaskać po ramieniu. 

- Trochę się martwię. Te upadające drzewa...

- Będzie dobrze. Skończymy mur zanim cokolwiek nam zagrozi - zapewniła go dziewczyna - Patrz! To chyba Sączysmark - wskazała na prawą stronę na małą postać uciekającą przed Zębirogiem Zamkogłowym.

- Nie chyba, ale na pewno - westchnął Czkawka i ruszył w dół z muru. 

*

Znów była w swoim żywiole i czuła się niesamowicie. Skradała się na palcach i niczym cień przebiegała pomiędzy drzewami. Ściółka przyjemnie chrzęściła pod jej stopami, a wiatr niósł zapach lasu. Była wolna od krytyki i smoków. Zwłaszcza smoków. Jej głowę zasnuwały tysiące myśli dotyczących Berk i jej mieszkańców. Nie była pewna czy jest gotowa spędzić swoje życie wśród tych, którzy tu mieszkali. W tamtej jednak chwili oczyściła umysł i zajęła się tropieniem. Szukała jakichkolwiek śladów życia, obecności. Szybko jednak zdała sobie sprawę, że jest zupełnie sama z ptakami i wiewiórkami. Odetchnęła głębiej i zatrzymała się na chwilę. Zamknęła oczy i napawała się świeżym powietrzem. Zaraz przypomniał jej się wiatr łechtający ją po twarzy, gdy leciała pierwszy raz z Czkawką na Szczerbatku. W sumie nie było to takie straszne...

Otworzyła oczy i truchtem ruszyła przez las, podskakując co jakiś czas. Odbijała się od drzew jakby była zwierzęciem, nie ludzką istotą. Na koniec zakręciła się wokół własnej osi i rozejrzała się wokoło. Ptaki świergotały wesoło zataczając koła wysoko nad jej głową. Las zdawał się śpiewać melodię jej duszy, pozwalając by Glizda poczuła się szczęśliwa. Wystawiła twarz na słońce, które przedzierało się pomiędzy liśćmi na jej piegowatą buzię. Pozwoliła sobie nawet na szczery, głośny śmiech. Tu nie było pożogi, bólu, cierpienia. Była zieleń i radość, tak jak na jej wyspie za dawnych lat. 

Nagle jednak nieroztropnie nadepnęła na gałąź i potknęła się. Przeturlała się kawałek po małym pagórku i wylądowała z twarzą w trawie. Podniosła się na kolana wypluwając z ust pojedyncze źdźbła. Skrzywiona spojrzała przed siebie. Tuż przed jej nosem, na niskiej gałęzi wisiała skarpeta. Lewa. Dziewczyna uśmiechnęła się na przekór wszystkiemu. Wstała, otrzepała się i wzięła do ręki znalezisko. 

- Trole - stwierdziła.

Nagle coś chrupnęło niebezpiecznie, a jakieś drzewo nieopodal zaczęło trzeszczeć i po chwili leżało już na ziemi czubkiem korony dotykając stóp Glizdy. Jej mina zrzedła, gdy w oddali, w miejscu, gdzie drzewo zostało przełamane dostrzegła wiele zgniło-zielonkawych, zgarbionych postaci. Posiadały one tylko przepaski koloru kory drzewnej i maczugi, które przywodziły na myśl źle obrobiony kawałek drewna. Dwudziestolatka padła natychmiast na ziemię i przetoczyła się za najbliższy pień. Stamtąd mogła już bezpiecznie przyjrzeć się dziwadłom obalającym drzewa. 

- Widzę was, a wy mnie nie - wyszeptała.

Spojrzała przez ramię na odległość, jaka dzieliła ją od muru i skrzywiła się nieznacznie. Teraz powinna grzecznie wrócić i poinformować Czkawkę o tym, co zobaczyła. Jednakże Glizda nigdy nie była grzeczną dziewczynką. Nie podnosząc się do pionu zaczęła przemieszczać się w stronę troli. Powoli i ostrożnie, ale jednak zbliżała się do nich i nie zamierzała zrezygnować.

*

Czkawka miał już dość słuchania tłumaczeń Sączysmarka i śmiechów bliźniaków, którzy zdawali się cieszyć z kłopotów rówieśnika i nie traktować poważnie obowiązku budowania muru. Chłopak rozmasował swoje skronie i westchnął ciężko. Astrid wisząca mu na ramieniu nie ułatwiała sprawy. 

- Sączysmark... - zaczął - Czy ty naprawdę nic nie potrafisz zrobić? Raz straszysz naszego gościa swoim smokiem...
- Ale już ja przeprosiłem.
- Tak. Przywalając jej pięścią w twarz - odparł ironicznie brunet.
- Najwyraźniej ona ma inne spojrzenia na przeprosiny niż ty. Nie jest na mnie zła.
- Nieważne. Bo dzisiejszej pracy nawet nie ruszyłeś. Nie widziałeś, co się tam dzieje? - palec chłopaka wystrzelił w stronę lasu - Musimy naprawić tę wyrwę. Czy to tak trudno zrozumieć?

- No ale Czkawka, kiedy to nie moja wina...

Astrid także podirytowana już całą tą sytuacją sięgnęła po swój toporek i odciążając ramię Czkawki stanęła prosto. Zaczęła bawić się bronią i wymachiwać nią niebezpiecznie blisko nosa Sączysmarka. 

- No? Masz coś do powiedzenia mojemu narzeczonemu? - spytała i uniosła brwi do góry, przykładając ostrze do policzka chłopaka.

- Sztywniaki - rzucił tylko ten i zrobił naburmuszoną minę.

- Zostaw go Astrid, to nic nie da - westchnął młody wódz.

- Czkawka! Może rzuciłbyś tu okiem, synku? - spytała Valka, która stała tuż przy wyrwie w murze i spoglądała w głąb lasu kryjącego się po drugiej stronie.

Chłopak tylko wzruszył ramionami i podszedł do niej. Szczerbatek uczynił to samo, lecz o wiele weselej. Jednakże oboje, jeździec i smok, zatrwożyli się równo, widząc zwarty szereg zielonoszarych stworków. Wiking prędko dostrzegł, że stworzenia, które do tej pory dla wszystkich były legendą, bajką na dobranoc, są uzbrojone...
- No synek... Miałeś racje. Istnieją...

----------------------------------------------------------

I wreszcie wprowadziłam akcję! Jej! 

Teraz zacznie się dziać.

Cieszycie się?

Będziemy się trochę kłopotać z trolami moi drodzy Jeźdźcy Smoków.

Nic dodać. Nic ująć. 

Mam nadzieję, że nie jest najgorzej.
Choć trochę krótko...